ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

                            ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΕ:

                1.     ΓΟΝΕΙΣ

                2.     ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ

                3.     ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ    

Υπεύθυνες Καθηγήτριες:

Λαβτζή Μαρία (Φιλόλογος)

Μπόρα Βασιλική (Μαθηματικός)

 

 

     Το χρέος αυτό μας οδήγησε στην απόφαση να ασχοληθούμε με το θέμα « διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ μαθητών – γονέων – καθηγητών », ώστε, σε συνεργασία με μαθητές, γονείς και εξειδικευμένους φορείς, να ερευνήσουμε βαθύτερα το πρόβλημα και να βοηθήσουμε στη σύσφιξη των σχέσεων των νέων μας με τους άλλους, στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της σχολικής μας μονάδας και της κοινωνίας.

     Η εφηβεία, η ηλικία που στο μικρότερο χρονικό διάστημα παρουσιάζει τις μεγαλύτερες αλλαγές στη σωματική, την πνευματική και την ψυχική ανάπτυξη του ατόμου, είναι η περίοδος της ζωής που για αιώνες δοξάζεται ή και καταδικάζεται. Εικοσιτρισήμιση περίπου αιώνες πριν ο Αριστοτέλης, γνώστης της ανθρώπινης ψυχής και ιδιαίτερα της νεανικής ηλικίας, με βαθύ στοχασμό, στηριγμένος στην προσωπική παρατήρηση διατύπωσε απόψεις ανάλογες με σύγχρονες: «Οι νέοι είναι παθιασμένοι, οξύθυμοι και παρασύρονται από τις ορμές τους, που δεν προσπαθούν να συγκρατήσουν… και τα λάθη τους πάντοτε δεν τα χαρακτηρίζει το μέτρο αλλά η υπερβολή…».

     Υπάρχουν όμως και πιο ευνοϊκές απόψεις για τα νιάτα, τα οποία οι γέροι φέρνουν στη μνήμη τους με νοσταλγία και μια αίσθηση απώλειας και που οι ποιητές έχουν περιγράψει με ευγενικά λόγια: «Να ’ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία», ψάλει η λαϊκή μούσα. Και για τον ποιητή Παλαμά «τα νιάτα είναι η πίστωση χρόνου που δίνει η ζωή στον άνθρωπο, για να δώσει ό,τι μπορεί σε γόνιμο έργο».

       Πραγματικά, τα νιάτα είναι ΑΥΤΑ που θα χτίσουν το αύριο και θα δώσουν παράταση του έργου του ανθρώπου για την αιωνιότητα. Πάνω σ’αυτά στηρίζεται η εξέλιξη, η αλλαγή του παλιού με το νέο, η συνέχεια της ζωής. Και είναι αλήθεια πως οι νέοι όλων των εποχών είναι πάντα ίδιοι. Ορμητικοί και ασυμβίβαστοι. Αρνούνται την παραδοχή του κατεστημένου, επαναστατούν και προσπαθούν να εισάγουν στην κοινωνία καινούργια στοιχεία, νέους προβληματισμούς και προσανατολισμούς. Αγωνίζονται, νικάνε και νικιώνται. Όμως συνεχίζουν. Φωνάζουν, διεκδικούν και με χίλιους τρόπους τονίζουν την παρουσία τους και το δικαίωμά τους να ζήσουν ελεύθεροι σε ένα κόσμο που θα αγαπάν. Να ζουν με τα πάθη τους. Να αναγνωρίζονται, να…, να…να.

    Την προσπάθειά τους να επιβληθούν οι έφηβοι την εκδηλώνουν κάποιες φορές με πράξεις:

α) Μη κατανοητές: Οι απόψεις και οι συμπεριφορές τους δεν επιδέχονται λογική ερμηνεία και αιτιολόγηση, είναι κενές περιεχομένου.

β) Απρόβλεπτες: Ο έφηβος είναι τη μια «άγγελος» και την άλλη «δαίμονας», με ανησυχητικές μεταπτώσεις στα συναισθήματά του, στη διάθεση και στη συνεργασία.

     Η εφηβεία, λοιπόν, που τόσο μας γοητεύει, είναι η «άνοιξη» της ζωής, μα και περίοδος μεγάλων προβλημάτων. Στη διάρκειά της μπορεί να υποφέρει κανείς πολύ περισσότερο απ’ ό,τι απολαμβάνει, καθώς αναζητά, παρά τις τυχόν λοξοδρομήσεις και τα αδιέξοδα, μια γνώριμη, αναγνωρίσιμη μορφή, την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του.

    Η εφηβεία χαρακτηρίζεται από έντονες ψυχικές μεταπτώσεις. Είναι ηλικία ασυγκράτητης χαράς και παράλληλα απαρηγόρητης θλίψης, συντροφικότητας και μοναξιάς, αλτρουισμού και εγωκεντρισμού, ακόρεστης περιέργειας και ανίας, εμπιστοσύνης και αμφιβολίας για τον εαυτό μας. Είναι δηλαδή μια εποχή με ραγδαίες αλλαγές: Οργανικές, βιολογικές, νοητικές εσωτερικές αλλαγές, που σχετίζονται με τη σωματική διάπλαση. Ο έφηβος γίνεται εγωκεντρικός, εστιάζει το ενδιαφέρον του στις απότομες αλλαγές του σώματός του και στενοχωριέται για τις ατέλειές του, ιδιαίτερα όταν του τις επισημαίνουν οι άλλοι. Να μερικές από τις εξομολογήσεις των εφήβων.

      «Μπορεί να μην είναι το σημαντικότερο πράγμα η εξωτερική εμφάνιση σε έναν άνθρωπο, άλλα εγώ έχω πρόβλημα με το σώμα μου. Το κόμπλεξ αυτό άρχισε από τότε που παρακολούθησα σε βιντεοκασέτα πρόγραμμα γυμναστικής με την Ελένη Πετρουλάκη. Ήθελα να είμαι γυμνασμένη σαν εκείνη. Ώσπου μια μέρα παρακολούθησα στην τηλεόραση διαγωνισμό ομορφιάς «Μις Ελλάς». Έβλεπα τις κοπέλες με τα ωραία κορμιά και για περισσότερους από τρεις μήνες παιδευόμουν με δίαιτες, να αποκτήσω το σώμα τους.».

     Όπως διαπιστώνουμε ο έφηβος αφιερώνει χρόνο και έξοδα για την εξωτερική του εμφάνιση (ρούχα, χτένισμα, καλλυντικά), επιδιώκοντας να πετύχει την ιδανική εικόνα του εαυτού του, αυτήν που έχει στο νου του, γιατί πιστεύει ότι θα τον καταξιώσει. Δε δείχνει πάντα το απαιτούμενο ενδιαφέρον για την ψυχική και πνευματική του καλλιέργεια, την απαραίτητη για τη συγκρότηση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Αγνοεί δηλαδή ότι προσωπικότητα είναι το σύνολο των σωματικών, ψυχικών και πνευματικών χαρακτηριστικών. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που πολλοί έφηβοι, κυρίως κορίτσια, στέκονται ώρες μπροστά στον καθρέπτη και, βλέποντας μια συνεχή αλλαγή της εικόνας τους και αντιμετωπίζοντας καινούργια και – καμιά φορά – παράξενα συναισθήματα και σκέψεις, αναρωτιούνται: «Ποιος είμαι;». Και φυσικά, πέρα από την εξωτερική τους εμφάνιση, προσπαθούν να ανακαλύψουν το ΕΓΩ τους, την προσωπικότητά τους. Πριν να εγκαταλείψει ο έφηβος την ασφάλεια της παιδικής εξάρτησης από τους άλλους, θέλει να ξέρει ποιος είναι, που παει και ποιες δυνατότητες έχει. Τον απασχολούν η ανεξαρτοποίηση από τους γονείς του, η ενσωμάτωση στην ομάδα των συνομηλίκων του, η χάραξη εκπαιδευτικών και επαγγελματικών στόχων. Η αγωνιά αυξάνεται και τα ερωτηματικά διαρκώς πληθαίνουν.

     Στην πορεία της αντιμετώπισης αυτών των απαιτήσεων ο έφηβος πρέπει παράλληλα να κάνει τις επιλογές που θα του καθορίσουν ολόκληρο το μέλλον του, να υιοθετήσει αξίες και πρότυπα, να αναπτύξει τη δική του ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Σημαντικότατο συστατικό της προσωπικής του ταυτότητας αποτελεί η αντίληψή του για το πώς τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι και τι σκέφτονται γι’ αυτόν και τούτο έχει μεγάλη σημασία και για τις σχέσεις του με τους άλλους. Όσο περισσότερο αποδεκτός είναι ( από τους άλλους ), τόσο πιο συνεργάσιμος εμφανίζεται και, φυσικά, όσο πιο πρόθυμος είναι να συνεργασθεί, τόσο καλύτερα γίνεται αποδεκτός.

     Οι έφηβοι λοιπόν ενσωματώνουν στην ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους την ιδέα που νομίζουν ότι έχουν σχηματίσει γι’αυτούς οι άλλοι. Θα μπορούσε επομένως να πει κανείς ότι έχουν τόσες ταυτότητες, όσες είναι και οι ομάδες ή τα σημαντικά γι’ αυτούς άτομα, εφόσον βέβαια πιστεύουν ότι κάθε ομάδα ή κάθε άτομο τους βλέπει διαφορετικά. Έτσι παρουσιάζουν μεταπτώσεις, από τον ακραίο ναρκισσισμό ως την εχθρότητα και την υποτίμηση προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια ενός μαθητή: «Μερικοί μου λενε πως είμαι άσχημος και έχω μεγάλα αφτιά. Άλλοι με κοροϊδεύουν για τη στραβή μύτη μου. Οι περισσότεροι όμως λενε ότι είμαι όμορφος. Αυτό μου αρκεί.» Οι διακυμάνσεις αυτές είναι τόσες, ώστε αδυνατεί κανείς να πιστέψει ότι το ίδιο άτομο μπορεί να είναι τη μια στιγμή η αποθέωση της καλοσύνης και την άλλη τελείως «αναίσθητο». Να τι δήλωσε μια μαθήτρια: «Όταν γνωρίζω καινούριους φίλους και γενικά σε πρόσωπα που δε με ξέρουν παρουσιάζω έναν άλλον εαυτό. Γίνομαι σοβαρή και δε γελάω με την ψυχή μου. Τον πραγματικό εαυτό μου τον έχουν γνωρίσει μόνο η οικογένειά μου και οι «κολλητές» μου».

    Παρόλο που η ταυτότητα είναι ένα βασικό πρόβλημα της εφηβείας, αυτό δε σημαίνει ότι η διαμόρφωσή της αρχίζει και τελειώνει εκεί. Η διεργασία της αρχίζει πολύ πιο νωρίς, στη βρεφική ηλικία, και συνεχίζεται μέχρι την ωρίμανση του παιδιού, μέσα απ’ όλες τις μερικές ταυτίσεις που κάνει με τους γονείς, τους συνομήλικους, τα αδέρφια και τους ενήλικες έξω από την οικογένεια. Η περίοδος όμως της πιο αυξημένης αυτοεπίγνωσης και της έντονης αναζήτησης της προσωπικής ταυτότητας είναι η εφηβεία και μάλιστα στα πρώτα της στάδια.

Οι νέοι είναι ονειροπόλοι, τρυφεροί, ευαίσθητοι και…. Θέλουν να αρέσουν.

     Αν τελικά ο νέος δεν καταφέρει να αποκτήσει μια εικόνα του εαυτού του αποδεκτή, αν έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, θα γίνει ένα «ακυβέρνητο καράβι», που αλλάζει πορεία με κάθε περαστικό κύμα. Τότε του δημιουργούνται δυσάρεστα συναισθήματα (άγχος, κατάθλιψη, απογοήτευση, ανασφάλεια, ηττοπάθεια…), παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι και παρουσιάζει συνήθως κάποιες δυσκολίες στην προσαρμογή του.

   Η ευθύνη για το μέλλον του νέου, για το αν η διεργασία του σχηματισμού της προσωπικής του ταυτότητας θα είναι απλή ή περίπλοκη, σύντομη ή παρατεταμένη, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, πηγή ικανοποίησης ή αγωνιάς, βαραίνει πολλούς παράγοντες. Εκτός από τους εκπαιδευτικούς, είναι και όλοι εκείνοι που θα τον γνωρίσουν από κοντά, θα του συμπεριφερθούν ανάλογα και θα τον επηρεάσουν με τη συμπεριφορά τους. Πάνω απ’όλα όμως βαραίνει την οικογένεια. Το περιβάλλον της είναι το πρώτο στο οποίο εντάσσεται το παιδί, μόλις έρθει στη ζωή. Είναι αυτό από το οποίο διαρκώς, για χρόνια, στην πιο δεκτική ηλικία δέχεται άμεσα τις επιδράσεις, που βοηθάν, θετικά ή αρνητικά, στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Είναι επομένως βασικός παράγοντας για την περαιτέρω κοινωνικοποίησή του.

(Η μητέρα, καθισμένη σε μια καρέκλα, φλυαρεί στο τηλέφωνο. Ο πατέρας, χωμένος στην εφημερίδα του, διαβάζει τα χρηματιστηριακά. Μπαίνει το παιδί και πλησιάζει τη μητέρα του).

Παιδί: Μαμά, ξέρεις, το βράδυ με κάλεσαν σ’ ένα πάρτυ. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάω, γιατί… ξέρεις τώρα… αυτά τα πάρτυ είναι λίγο…

Μητέρα: (στο τηλέφωνο). Πότε έγινε αυτό και δεν ξέρω τίποτα! Πω, πω, τι έκανα…!

                Παιδί: Μαμά, άκουσες τι σου είπα; Θέλω να πάω σε…

Μητέρα: (Του κάνει νόημα να φύγει). Εγώ έμαθα κι άλλα γι’αυτήν. Προχθές περνούσα εντελώς τυχαία και το μάτι μου έπεσε στο παράθυρό της…

Πατέρας: (χαμένος στην εφημερίδα του) φτου να πάρει, πάλι κατέβηκαν οι μετοχές μου. Για να δούμε, τα πετρέλαια πόσο πήγαν;

                Παιδί: Μπαμπά, ξέρεις, σήμερα το βράδυ…

Πατέρας: 4,2 Δεν είναι δυνατόν! Και είπα στον Τόλη να παίξουμε τράπεζες. Όχι! Αυτός πετρέλαια επέμενε. Να, τώρα. Βουτιά με το κεφάλι τα πετρέλαια.

                Παιδί: (χαμηλόφωνα) στον κόσμο του και αυτός.

Μητέρα: (Στο τηλέφωνο) Έτσι είναι, Ελένη μου. Εμείς είμαστε οι σωστές μάνες! Όχι σαν αυτές τις εργαζόμενες, που παραμελούν τα παιδιά τους. Εμείς θυσιάζουμε την καριέρα μας και καθόμαστε στο σπίτι, για να τα μεγαλώσουμε σωστά. Να είμαστε εδώ και ν’ακούμε τα προβλήματά τους.

Παιδί: (Κουνά το κεφάλι του). ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΠΑΩ ΣΤΟ ΠΑΡΤΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΡΙΝΩ ΜΟΝΟΣ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΩ Η ΝΑ ΦΥΓΩ. (Δεν ακούει κανείς. Το παιδί το γράφει με χοντρό μαρκαδόρο σ’ έναν καθρέφτη)

                Μητέρα: (Κλείνει το τηλέφωνο.) Πολλή ησυχία έχει. Πού είναι ο μικρός;

Πατέρας: (Κλείνει την εφημερίδα). Δεν ξέρω. Κάτι μουρμούριζε προηγουμένως, αλλά δεν άκουσα. (Βλέπουν ξαφνικά τον καθρέφτη).

Μητέρα: Α!Α!Α!Α! ΠΟΥ πήγε το παιδί! Τι πάρτυ είναι αυτό; Είναι σε κάποιο σπίτι… ή σε κανένα rave πάρτυ απ’ αυτά που παίρνουν ναρκωτικά και τους μαζεύει η αστυνομία; Αχ, Θεέ μου, ρεζίλι! Τι θα πουν οι φίλες μου αν το μάθουν!

Πατέρας: Πρόσεξες κάτι! Είναι γραμμένο με σπρέι. Τέτοια που γράφουν στους τοίχους αυτοί οι αλήτες. Λες το παιδί μας να είναι πουθενά μπλεγμένο!

Μητέρα: Θα τρελαθώ! Πώς μπορεί από μια τόσο σωστή οικογένεια, με επικοινωνία μεταξύ τους, να καταλήξει το παιδί μας στη φυλακή; (Μπαίνει το παιδί)

                Μητέρα: Πού είσαι, παιδί μου; ανησύχησα!

Παιδί: Δε μου άρεσε το πάρτυ και έφυγα. Ήταν όπως τα φαντάστηκα. Δεν… δεν ήταν για ’μένα.

Πατέρας: Μπράβο, γιε μου. Είδες, γυναίκα, έχουμε αρχές στο σπίτι μας. Αυτό είναι να επικοινωνείς με το παιδί σου. Δεν ξεφεύγει ποτέ. Κάνει πάντα το σωστό. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ!!!

Στους ρόλους:

Λάγια Στέλλα………………..Μητέρα

Κατσάρης Κίμων….………..Παιδί

Μάνταλος Σταύρος………....Πατέρας

Α: Τους αγαπούν και τους φροντίζουν.

Β: Ακούν τα προβήματά τους και τους δίνουν χρήσιμες συμβουλές.

Γ: Δείχνουν έκδηλο ενδιαφέρον.

Δ: Δεν τους καταπιέζουν και δεν είναι αυταρχικοί.

Ε: Τους εμπιστεύονται.

Ζ: Προσέχουν να μην τα πληγώσουν.

Α: Ελέγχουν το ντύσιμο και τις παρέες τους.

Β: Τους καταπιέζουν και τους φέρονται αυταρχικά.

Γ: Απουσιάζουν πολλές ώρες από το σπίτι και δεν επικοινωνούν.

Δ: Αδιαφορούν γι’ αυτούς.

Ε: Δεν τους δείχνουν εμπιστοσύνη.

Ζ: Τους μειώνουν, τους προσβάλλουν και τους βρίζουν μπροστά σε τρίτους.

Κέλυ: Πρόσεχε, μη σε δει κανένας και το καρφώσει στο διευθυντή!

Κέλυ: Δε θα ήθελα να… (λέει δισταχτικά)

Τζίνα: Ένα μόνο, για πλάκα!. (Η Κέλυ πάει ν’απλώσει το χέρι της).

Ευστρατία: Όχι, Κέλυ, μη δοκιμάζεις. Μετά θα σου γίνει συνήθεια.

Τζίνα: Μην την ακούς αυτή! Είναι χαζή. Εσύ είσαι ξύπνια.

Κέλυ: Δίκιο έχεις, θα πάρω ένα!( Η Κέλυ πνίγεται στο βήχα.)

Τζίνα: (Χτυπώντας την στην πλάτη). Δεν πειράζει, θα το συνηθίσεις.

Τζίνα: (Εξαγριωμένη). Α, παράτα μας! Πάνε να διαβάσεις μην τυχόν και πάρεις 19 και όχι 20 στη Γεωγραφία!

Ευστρατία: (Φεύγοντας απευθύνονται προς την Κέλυ). Κέλυ, πρόσεχε, κράτα άμυνα

                                                                                              Βερβερίδου Φανή

Γαβριηλίδου Θώμη………….Ευστρατία

                                            Μαθητές - Συμμαθητές

ΘΕΤΙΚΑ Σχέσης Μαθητών-Συμμαθητών

Α: Τους φίλους – συμμαθητές.

Β: Καλή συνεργασία και βοήθεια στα μαθήματα.

Γ: Βοήθεια απόκτησης της αυτοεκτίμησής τους.

Δ: Το ενδιαφέρον μερίδας συμμαθητών τους για το σχολικό περιβάλλον.

Ε: Ευγενική συμπεριφορά πολλών.

ΑΡΝΗΤΙΚΑ Σχέσης Μαθητών-Συμμαθητών

Α: Βίαιη και επιθετική συμπεριφορά των συμμαθητών τους.

Β:Αυτούς που με οποιονδήποτε τρόπο τους εμποδίζουν να παρακολουθήσουν το μάθημα.

Γ: Αυτούς που τους αποκαλούν «φυτό» η «γλυφτράκι».

Δ: Αυτούς που ρυπαίνουν τους χώρους του σχολείου.

Ε: Αυτούς που κάνουν «κοπάνα» από το μάθημα ή την εκδρομή.

Ζ: Αυτούς που δεν τους παίζουν, τους κουτσομπολεύουν και γενικά δείχνουν εχθρική συμπεριφορά απέναντί τους.

H: Αυτούς που βρίζουν.

Ο καθηγητής κάνει μάθημα με τόνο μονότονο και ανιαρό, ενώ οι μαθητές λαγοκοιμούνται. 

Καθηγητής: Σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο το τετράγωνο της υποτείνουσας είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δυο κάθετων πλευρών. Άρα Α εις το τετράγωνο είναι ίσον με Β εις το τετράγωνο συν Γ εις το τετράγωνο. Αλεξίου, επανάλαβε.

Καθηγητής: ΑΛΕΞΙΟΥ!

Αλεξίου: (αγουροξυπνημένος και τρομαγμένος) μάλιστα, κύριε.

Καθηγητής: Είπα, επανάλαβε.

Αλεξίου: Τι πράγμα, κύριε;

Καθηγητής: Έτσι όπως πας, θα μείνεις!

Αλεξίου: Μου το είπατε και χτες αυτό, κύριε!

Καθηγητής: Και συ τι κάνεις, για να αλλάξεις την κατάσταση; Συνεχίζεις να κοιμάσαι!

Αλεξίου: Μα, αφού αποφασίσατε από τώρα ότι θα μείνω, κακώς με ξυπνάτε.

Καθηγητής: Που, πας; Κάτσε κάτω αμέσως!

Αλεξίου: Αφού δεν σας αρέσει που κοιμάμαι, φεύγω, γιατί, αν μείνω, θα μιλάω, θα με αποβάλετε και τότε θα είναι χειρότερα τα πράγματα.

Καθηγητής: Πού πας! Έλα εδώ! ΑΛΕΞΙΟΥ! Θα σε αποβάλω δια παντός.

(Γελώντας και κοροϊδεύοντας τους ακολουθούν και τα υπόλοιπα παιδιά)  

Συνεργασία μαθητών

Θεοδωρίδης Σπύρος………………….. Αλεξίου

                                   Μίλησαν ΘΕΤΙΚΑ για τους καθηγητές τους και είπαν:

Α: Μας δείχνουν αγάπη και κατανόηση.

Β: Είναι δίκαιοι.

Γ: Είναι υπομονετικοί.

Δ: Είναι δημοκρατικοί – επιεικείς.

Ε: Κάνουν ευχάριστο μάθημα.

 

Μίλησαν ΑΡΝΗΤΙΚΑ για τους καθηγητές τους και είπαν

 

 

Α: Είναι αυστηροί και καταπιεστικοί.

Β: Είναι άδικοι.

Γ: Δεν έχουν υπομονή.

Δ: Δεν μας αγαπούν και δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματά μας.

Ε: Κάνουν ανιαρό μάθημα.

Ζ: Δεν επιβάλλουν την «τάξη» στην τάξη.

Η: Μας βρίζουν.

Θ: Νομίζουν ότι έχουν πάντα δίκαιο.

   Περισσότερες πληροφορίες για την ανάπτυξη του θέματος παρέχονται στο τηλέφωνο 2510224843

   απο τις υπεύθυνες καθηγήτριες.        e-mail:   kavgymf1@mail.otenet.gr                                                                         

     Λαβτζή Μαρία (Φιλόλογος)                                                                                  

     Μπόρα Βασιλική (Μαθηματικός)